Inhoud
Turkse dierenbeschermings wetgeving
(samenvatting van een artikel, geschreven door Perihan Agnelli)

commentaar Actiezwerfhonden

Nieuws i.v.m. de wetgeving upd.15-11-2008
Turkije neemt wet op de dierenbescherming aan juli 2004

2008 Dier als ding of levend wezen: Turkse wetgever moet kiezen. Artikel van de heer Ahmet Kemal Senpolat advocaat, juridisch adviseur van HAYTAP (een federatie van dierenbeschermingsorganisaties) en voorzitter van het Comité voor Dierenrechten bij de Balie in Istanbul (Istanbul Bar Animal Rights Comittee).

25-10-2008 Verantwoordelijkheden van huisdierbezitters.

Turkije gaat Neuter & Return toepassen via nieuwe Dierenbescherming Wet.
Het Turkse Parlement heeft een Dierenbeschermings Wet in het leven geroepen, de eerste keer dat er zo’n wet in een Islamitisch land wordt geïntroduceerd.

Deze wet is het onderwerp geweest van menige discussie met de makers van deze Wet, en na de Presidentiele bezegeling is de wet in juli 2004 in werking getreden.

Steriliseren/Castreren en Terugplaatsen. (Neuter & Return)
Het werk van de Fethiye Friends of Animals Association (FHDD) is van fundamenteel belang geweest bij het aannemen van het Neuter and Return principe in de nieuwe Wet en bij het wettelijk verplicht stellen van dit principe voor de diverse Gemeentebesturen in hun aanpak van het zwerfhonden probleem.

De Mobiele Klinieken die momenteel door de FHDD worden gebruikt in zowel de regionale gebieden als ook in Istanbul zelf, zullen een speerpunt functie krijgen bij het landelijk bekendmaken van het nu wettelijk verplichte Neuter and Return principe.

Uitvoering.
Het opzetten van een methode om de nieuwe wet uit te voeren, is de volgende fase die onder meer zal bestaan uit het trainen en begeleiden van de gemeentebesturen bij het gaan uitvoeren van het Neuter and Return principe.

Onze hulp zal onder meer bestaan uit het opzetten van seminars, trainingsprogramma’s voor dierenartsen, het informeren en voorlichten van de bevolking, preventieve enting programma’s om Rabiës te voorkomen en daarnaast vaccinaties en behandeling van de dieren om hun algehele gezondheid en overlevingskansen te bevorderen waardoor de situatie voor mens en dier zal verbeteren.

“Honden Kampen”
Naast de introductie van het Neuter and Return principe, is er ook het buiten de wet stellen van onmenselijke methodes om het zwerfdieren aantal te verminderen zoals bijvoorbeeld door vergiftiging of neerschieten. Tevens het ontmantelen van de zogenoemde Honden Kampen waar duizenden honden opgesloten zitten en lijden onder overbevolkte – en buitengewoon smerige omstandigheden.

Verplichte Sterilisatie/Castratie.
De nieuwe Wet voorziet in voorschriften met betrekking tot het verplicht steriliseren/castreren van honden in particulier bezit.

Vergunningen.
Als de eigenaar van een hond met zijn hond zou willen fokken, een nestje wil krijgen, dan zal deze eerst een vergunning bij de daarvoor aangewezen autoriteiten moeten aanvragen.

Fokkers.
Beroepsmatige fokkers zullen op jaarbasis een vergunning verstrekt krijgen, mits ze volledig voldoen aan de gestelde eisen zoals bijvoorbeeld de omstandigheden in de kennel en diergeneeskundige zorg.

Enkele andere wetsbepalingen uit de wet zijn:

Hondengevechten, Hanengevechten.
Alle vormen van georganiseerde dierengevechten en treiterijen van dieren zijn verboden.

Fokken en Kopen/Verkopen van Gevaarlijke Hondenrassen.
Het fokken en de koop/verkoop van gevaarlijke hondenrassen zoals bijvoorbeeld de Pit-bull’s en de Japanse Tosa, is verboden.

Wreedheid en Verwaarlozing.
Dit heeft betrekking op vele zaken die plaatsvinden in Turkije zoals bijvoorbeeld het houden van een hond aan een korte ketting, geen schaduw, geen vers drinkwater, slaan, e.d. Deze maatregel is er om te zorgen dat, na een eerste waarschuwing aan de eigenaar van de hond, over de manier waarop de hond wordt gehouden/behandeld, de eigenaar gestraft kan worden mocht deze niets aan de bestaande situatie van de hond veranderen.

Het Veranderen van een hond zijn Uiterlijke Verschijning.
Het couperen van oren en/of staart en het verwijderen van nagels en/of tanden is verboden, behalve als dit noodzakelijk mocht zijn voor de gezondheid van de hond.

Verkeersongelukken waarbij dieren betrokken zijn.
Het is niet langer toegestaan om na het aanrijden van een hond, deze zwaar gewond of dood achter te laten. Er zijn straffen voor het niet stoppen en het nalaten de hond naar een dierenarts te brengen.

Fethiye Friends of Animals Association

www.straydogsturkey.org

fhdd@straydogsturkey.org FHDD, PO Box 7 m 48300Fethiye, Mugla , Turkey .

Dit is een samenvatting van een artikel, geschreven door Perihan Agnelli, en geplaatst in het Paws 4 Rescue Magazine.
Dit artikel is geplaatst met toestemming van de auteur.

Mocht U de volledige wettekst willen lezen dan kunt U contact opnemen met ons en zullen wij U de complete wet toezenden per mail. De formele wettekst is verkrijgbaar in het Engels, Duits en Turks. Graag even vermelden in welke taal U de wet wenst te ontvangen.

Commentaar ActieZwerfhonden

We vinden het uiteraard fantastisch dat deze nieuwe wet door het Turkse parlement is aangenomen en we zien het dan ook als een grote stap voorwaarts op weg naar verbeterde levensomstandigheden voor de dieren. Desalniettemin blijven er zorgen…

Zo is er bijvoorbeeld in Istanbul nog helemaal niets te merken dat er een nieuwe wet is aangenomen. En het algemeen aanvaard worden en uitvoeren van het Neuter en Return principe, zal nog een lange moeizame weg worden.

Ook zijn de diverse straffen en waar de verantwoording voor het handhaven van de wet precies ligt, niet geheel duidelijk.

Verder zijn we ook erg bezorgd over het lot van de duizenden honden die verspreid over diverse hondenkampen leven en die proberen daar te overleven.

We verwelkomen deze wet met open armen maar we zullen alert blijven en goed opletten of er daadwerkelijk veranderingen op gaan treden en ervoor ijveren de wet zo doorzichtig en duidelijk als mogelijk te maken voor een ieder die er mee te maken heeft.

Nieuws met betrekking tot de wet

Nu de wet van juli 2004 bekrachtigd is, zijn de gemeentes in Turkije verplicht hun straathondenprobleem op te lossen d.m.v. het vangen, steriliseren en weer vrijlaten van de dieren.
Verder moeten de gemeentelijke asielen aan een aantal minimale inrichtings- en verzorgingseisen gaan voldoen. De sterilisatiecampagnes moeten vanuit deze asielen georganiseerd gaan worden en de asielen moeten gebruikt gaan worden als herstellingsorden voor de gesteriliseerde dieren.
Gesteriliseerde dieren zullen geregistreerd worden en ter adoptie worden aangeboden. Zijn zij na 10 dagen nog niet geadopteerd dan worden ze teruggeplaatst in de omgeving waar ze gevangen zijn.
De deelgemeentes in Istanbul willen deze taken niet zelf uit gaan voeren, maar hebben een inschrijving georganiseerd. Het bedrijf of de organisatie aan wie de inschrijving gegund wordt zal dus het management van het gemeentelijk asiel overnemen en de sterilisatiecampagnes gaan uitvoeren.
In een aantal deelgemeentes gaat dit in goed overleg met de bestaande dierenbeschermingsorganisaties in andere deelgemeentes worden deze organisaties volledig buiten spel gezet.
Wat er met de tienduizenden honden gebeurd die nu in de asielen verblijven is nog niet bekend.

November 2008
In het Turkse parlement is een amandement ingediend op de dierenbescherming wet 5199. Het amendement behelst onder meer dat:

-dierenmishandeling voortaan als een misdrijf gezien wordt in plaats van als een overtreding van de wet
-voor de wet het verschil tussen dieren met en dieren zonder een eigenaar komt te vervallen.
-een verbod van de import op dieren in Turkije van 10 jaar.

Dier als ding of levend wezen: Turkse wetgever moet kiezen.
Ahmet Kemal Senpolat vertaling Noor Evertsen ROAR

Voor de Turkse wet zijn dieren zaken . Dat geeft dieren met een eigenaar nog een zekere bescherming, maar zwerfdieren hebben per definitie geen eigenaar. Daarom kan niemand gestraft worden voor de uiterst wrede behandeling die veel zwerfdieren ten deel valt.

Dierenbeschermers in Turkije stuiten steeds weer op het probleem, dat alle levende wezens behalve mensen in het Wetboek van Strafrecht en andere toepasselijke wet- en regelgeving worden beschouwd en behandeld als zaken . Over de centrale positie van de mens als maat van alle dingen wordt in enkele Westerse landen tegenwoordig genuanceerder gedacht. Dieren hebben ook daar nog geen wettelijk vastgelegde rechten, maar dat ze aanspraak kunnen maken op universele rechten als het recht op leven en bescherming tegen wrede behandeling wordt in ruime kring aanvaard.

Dier met eigenaar
In het Turkse rechtssysteem is alles wat geen mens is een zaak . Mensen kunnen rechten laten gelden op zaken voor zover die hun eigendom zijn. Als dieren juridisch gezien zaken zijn, kunnen ze per definitie ook eigendom zijn. De vraag of dieren een economische waarde vertegenwoordigen is bepalend voor de manier waarop mensen met ze omgaan. De vraag kan zowel voor dieren in de (intensieve) veehouderij als voor gezelschapsdieren bevestigend benatwoord worden; te denken valt ook aan rij- en trekdieren en dieren werkzaam in de bewaking. Mensen die zo’n dier bezitten kunnen proberen via de rechter een medemens veroordeeld te krijgen voor het beschadigen of vernielen ervan, en daarvoor schadevergoeding eisen.

Het Turkse Wetboek van Strafrecht dreigt degene die zonder redelijk doel een dier dat aan een ander toebehoort doodt, zwaar beschadigt of anderszins in waarde doet dalen met gevangenisstraf van tussen drie maanden en drie jaar, of met een schadevergoeding, te betalen aan de eigenaar. Het misdrijf is beschadigen van andermans eigendom , wat het dier zelf is aangedaan, hoe ingrijpend ook, heeft geen enkele invloed op de strafmaat. In de praktijk gaat het meestal zo dat de eigenaar bij de politie een klacht en een schadeclaim indient; als de tegenpartij de schade vergoedt wordt de klacht ingetrokken en de zaak als afgesloten beschouwd. Het openbaar ministerie kan niet op eigen initiatief tot (verdere) vervolging overgaan.

Een van de juridisch logische gevolgen van deze benadering is dat dieren zonder eigenaar, thuisloze dieren waar niemand een prijskaartje aan heeft gehangen, in Turkije niet beschermd zijn tegen mishandeling. Dieren met en dieren zonder eigenaar worden als aparte groepen gezien; het verschil wordt weerspiegeld in de verschillende sancties.

Mens zonder strafblad
Dieren die niemands eigendom zijn, katten en honden die geen huis hebben en over straat moeten zwerven bijvoorbeeld omdat hun eigenaar ze in de steek heeft gelaten vallen niet onder het Wetboek van Strafrecht maar onder de Dierenbeschermingswet. Artikel 3 kent een aparte begripsbepaling van dier zonder eigenaar . Wie een dergelijk dier mishandelt begaat een administratieve overtreding, waar een boete op staat. Aangifte doen is niet mogelijk, de persoon in kwestie krijgt geen vermelding terzake in zijn strafblad. Wat hij daarna ook doet, solliciteren of een misdrijf begaan, niemand heeft weet van zijn wreedheid jegens dieren.

Dat is merkwaardig, want in de gerechtelijke geneeskunde en de criminologie gaat men er tegenwoordig van uit dat iemand die dieren mishandelt meer dan anderen geneigd is om mensen te mishandelen. Zulke mensen worden door deskundigen gezien als een gevaar voor de samenleving; ze moeten een psychiatrische behandeling ondergaan. In Turkije hoeven ze alleen een boete te betalen, verder zijn ze vrij om te gaan en te staan waar ze willen. Misschien zitten ze naast ons in de bus, zijn het onze collega’s. Niemand belet ze om in het oude patroon van dierenmishandeling terug te vallen – het gaat daarbij trouwens vaak om verkrachting.

Ik beschouw het onderscheid tussen dieren met en dieren zonder eigenaar als het zwakste punt in het Turkse rechtssysteem. Aan dieren wordt in de rechtenstudie geen aandacht besteed en er worden geen wetenschappelijke artikelen over gepubliceerd. Juristen vinden dieren blijkbaar helemaal niet belangrijk. In de wetssystemen die Turkije als voorbeeld hebben gediend is dat wel anders. Een dier wordt daar behandeld als meer dan een zaak en mishandeling of verwaarlozing van dieren is een misdrijf. Wie zich daaraan schuldig maakt, komt er niet met een boete vanaf.

Opvang geen eigenaar
Wie de Turkse Dierenbeschermingswet bekijkt kan tot de conclusie komen dat er goed voor zwerfdieren moet worden gezorgd. Artikel 4, Uitgangspunten, begint met te stellen dat alle dieren gelijk zijn (born equal) en binnen het kader van deze wet evenveel recht op leven hebben. In hulp aan zwerfdieren moet worden voorzien, organisaties die zich dat ten doel stellen kunnen alle benodigde steun krijgen, ook in de vorm van een stuk land. Gemeenten moeten in samenwerking met dergelijke (vrijwilligers-)organisaties asielen en dierenklinieken opzetten en daarnaast voorlichting geven aan de burgers. Op grond van artikel 6 is het in principe verboden, dieren zonder eigenaar te doden.

En als de dieren (vooral honden) eenmaal zijn opgevangen, zijn ze toch eigenlijk het eigendom van de daartoe aangewezen gemeentelijke autoriteiten? De status van eigendom zou voor zwerfdieren een verbetering kunnen betekenen; als de opvangcentra de verantwoordelijkheid voor die dieren nemen, ze registreren en een identificatienummer geven kunnen ze in principe in rechte opkomen tegen iedereen die hun dieren iets aandoet. Maar hoewel opgevangen dieren niet meer letterlijk thuisloos zijn, en onder toezicht staan van de gemeente, krijgt die gemeente niet de rol van eigenaar.

De verantwoordelijke autoriteiten leggen ook niet alleen nooit boetes op – in de praktijk zijn het de autoriteiten zelf die zwerfdieren mishandelen. We kunnen beter spreken van huizen des doods dan van opvangcentra. Vroeger werden de dieren op straat afgemaakt, tegenwoordig doen ze dat in het asiel. Niemand kan verantwoordelijk worden gesteld eenmaal een dier zonder baasje, altijd een dier zonder baasje, altijd een dier zonder waarde. De begripsbepaling in de Dierenbeschermingswet kent geen weg terug.

Dier geen zaak
Het zal duidelijk zijn dat wij alle dieren beschouwen als levende wezens, niet als zaken . Maar omdat ze niet kunnen praten zoals wij, omdat ze geen advocaat kunnen inschakelen, blijven ze overgeleverd aan de willekeur van de mens. Hun tijd van leven wordt bepaald door mensen, ze worden routineus mishandeld, ze worden gedood voor hun pels, gebruikt in dierproeven. Ze vormen onze voornaamste voedselbronnen. Ze worden te werk gesteld in het circus of tentoongesteld in de dierentuin, ver van hun oorspronkelijke leefgebied.

Ze kunnen wel waarde hebben, maar dat is dan een economische waarde die alleen door mensen kan worden berekend. Voor de dieren zelf heeft dat geen enkele betekenis. Dieren worden niet gewaardeerd om wat ze zijn. Het in de wet vastgelegde onderscheid tussen dieren met en dieren zonder eigenaar heeft misschien zin in een voor mensen ontworpen rechtssysteem maar voor hun bescherming maakt het uiteindelijk niet uit en daarom is het onderscheid ethisch gezien onaanvaardbaar. Als een dier wordt mishandeld mag het niet uitmaken of er ook een mens in zijn portemonnee wordt getroffen een zwerfdier heeft net zoveel recht op bescherming als een gezelschapsdier of een ander huisdier.

Het Comité voor Dierenrechten bij de Balie in Istanbul heeft samen met een groot aantal ngo’s een voorstel tot wetswijziging ingediend om een einde te maken aan de discriminatie tussen dieren onderling. Het voorstel is ook voorgelegd aan de rechtenfaculteiten (sectie Strafrecht) en aan de betrokken ministeries. Het voorstel behelst een koppeling tussen de Dierenbeschermingswet en het strafrecht. De wet kan een einde maken aan discriminatie tussen huisdieren en zwerfdieren daarnaast is het van het grootste belang dat mensen het vooroordeel overwinnen dat er maar twee soorten dieren bestaan: dieren met economische waarde en waardeloze dieren. Het is in elk geval hoopgevend dat steeds meer mensen blijk geven van mededogen en wel respectvol met dieren omgaan.

Ahmet Kemal Senpolat is advocaat, juridisch adviseur van HAYTAP (een federatie van dierenbeschermingsorganisaties) en voorzitter van het Comité voor Dierenrechten bij de Balie in Istanbul (Istanbul Bar Animal Rights Comittee).

Uit het Engels vertaald en bewerkt door Noor Evertsen
http://www.haytap.org/index.php/english-content
In de eindnoten is (Nederlands) vergelijkingsmateriaal en commentaar toegevoegd.

Zaken zijn in het Nederlandse recht de voor menselijke beheersing vatbare stoffelijke objecten (art. 3:2 BW). Dat dieren ook in Nederland nog primair als zaken worden gezien blijkt uit art. 5:8 BW: Indien de gevonden zaak een dier is… en uit het in noot 4 geciteerde artikel uit het Wetboek van Strafrecht. Het ruimere begrip goederen omvat naast zaken ook vermogensrechten (art. 3:1 BW).

Zie bijvoorbeeld het bericht Speciale status voor mensapen in Spanje, ROAR nr. 20. Dieren worden genoemd in art. 20a van de Duitse Grondwet; in de EU worden ze in elk geval òòk beschouwd als sentient beings (wezens met gevoel en bewustzijn).

Vergelijk art. 350 Sr, lid 2: Gelijke straf wordt toegepast op hem die opzettelijk en wederrechtelijk een dier dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort, doodt, beschadigt, onbruikbaar maakt of wegmaakt . Dit artikel speelde een belangrijke rol in de zaak tegen de beul van Twente .

Dit is de formule van art. 36, eerste lid, Gwwd; in het oorspronkelijke artikel staat without a solid cause .

Hayvanlar1 Koruma Kanunu, n°. 5199, aangenomen op 24 juni 2004; Engelse vertaling, Duitse vertaling.
De boete voor het opzettelijk mishandelen, het verwaarlozen van dieren of het onderhouden van sexuele relaties met dieren is ongeveer € 140; een pitbull of een Tosa Inu het land binnenbrengen wordt veel zwaarder aangeslagen (art. 28 onder k).

Het Turkse rechtssysteem is onder andere beïnvloed door het Zwitserse en het Duitse. In Nederland worden overigens wel voornamelijk (voorwaardelijke) geldstraffen opgelegd en zelden (onvoorwaardelijke) gevangenisstraffen. Het onderzoek naar de situatie in andere Europese landen loopt nog.

De Turkse Dierenbeschermingswet lijkt deels geïnspireerd op de Europese Overeenkomst tot bescherming van kleine huisdieren ( pets ) van de Raad van Europa, die in Turkije met ingang van 1 juni 2004 van kracht is geworden. Nederland heeft deze overeenkomst uit 1987 zoals bekend niet geratificeerd.

Verantwoordelijkheden van huisdierbezitters.
Opgesteld door dierenvrienden van Fethiye

We hebben in samenwerking met het hoofd van de gemeente Zabita, Halime Ok, en de directeur van het Nationale Park, Cem Ceyhan, een brief gemaakt waarin 7 wettelijke vereisten in staan aangegeven.
Op de achterzijde zullen we een illustratie in kleur printen van de hondenpopulatie.
Jammer genoeg is er geen enkele eigenaar van huisdieren voorgelicht als het gaat om het belang van sterilisatie.

VERANTWOORDELIJKHEDEN VAN DE HUISDIERENEIGENAAR

1.. eigenaren dienen hun hond(en) te registreren bij de gemeente.
2. om ongewenste nestjes te voorkomen, dienen alle dieren te zijn gesteriliseerd.
3. Buiten hun privé terrein dienen te hondeneigenaren uitwerpselen van hun hond op te ruimen
4. Het blaffen van honden moet geminimaliseerd worden zodat buren geen overlast hebben.
5 Honden moeten worden aangelijnd in openbare ruimtes.
6. Het wordt niet toegestaan honden los te laten lopen, of het nou dag of nacht is.
7. Ieder dier moet regelmatig medisch onderzocht worden omwille van gezondheid.

CASTRATIE/STERILISATIE IS DE ENIGE HUMANE METHODE OM TOENAME VAN DE POPULATIE TEGEN TE GAAN.

Volgens de wet ter bescherming van dieren nr 5199 zal het niet nakomen van bovenstaande punten resulteren in boetes.
Naast de hondeneigenaren, zal deze brief ook worden doorgezonden naar alle afdelingen van de Nationale Parken in Turkije, zij zullen op hun beurt weer samenwerken met de lokale gemeente om deze informatie te publiceren en te verspreiden in het desbetreffende gebied.

Zie ook Laatste nieuws en Berichten uit Turkije