Over hoe Suza in Nederland kwam en het ontstaan van ActieZwerfhonden.
(door Linda Taal, oprichtster  van Stichting ActieZwerfhonden)

In 1995 wilden mijn man en ik graag een hond. In de Hollandse asielen zat geen hond die paste in onze gezinssituatie. Uiteindelijk hoorden we over Kanjer, een reu van een half jaar; Kanjer was op een fabrieksterrein in Katar (Arabië) gevonden terwijl hij vastgebonden zat met ijzerdraad. Een daar werkzame Hollander had Kanjer stiekem meegenomen.

Een week in zijn huis gehouden, toen besloten dat het een goede huishond kon worden en hem vervolgens, na keuring door een dierenarts, op het vliegtuig naar zijn vrouw in Nederland gezet met het verzoek er een goed tehuis voor te vinden. Hij is een weekend bij ons op proef gekomen en…..hij is nooit meer weggegaan.
Kanjer is 100% betrouwbaar, aanhankelijk, redelijk aan de maat (65cm), lief voor onze dochter en onze katten, kan overal mee naar toe; kortom onvoorstelbaar dat hij ooit een zwerver is geweest en dat hij al zoveel narigheid heeft meegemaakt.
Vijf jaar later wilden we er nog een hond bij. Weer allerlei asielen afgelopen, weer het zelfde probleem; de honden hadden allemaal iets waardoor ze niet in ons gezin pasten. Uiteindelijk kwamen we op de website van Stichting AAI terecht en daar zagen we Lulu; een prachtig (vonden wij) beestje van 6 maanden (ja alweer de magic age voor ons).

Ze was als hele jonge pup met nog een zusje en broertje, maar zonder moeder, gevonden in een bos in Istanbul. Ze was grootgebracht in het kantoortje van het asiel en dus aan mensen gewend.
Op ons verzoek is er door vrijwilligers van het asiel onderzocht of Lulu bij katten en kinderen kon en of ze tegen autorijden kon. Alles ging prima.
De broer en zus van Lulu waren al in Nederland geplaatst maar Lulu zelf was ziek geweest en zou waarschijnlijk altijd wat spijsverteringsproblemen blijven houden waardoor zij wat moeilijker te plaatsen was. We zijn op bezoek geweest bij Lulu’s zusje Bubbles en dat bleek een geweldige hond, dus wij durfden het wel aan met Lulu. 
Toen was het wachten op een mogelijkheid om Lulu (we hebben haar Luca genoemd) naar Nederland te krijgen; wanneer zou er iemand zijn die van Istanbul naar Nederland vloog en Luca op zijn/haar ticket mee zou willen nemen (de gebruikelijke wijze hierdoor hoeft er door het asiel alleen een vrachttarief per kilo hond betaald te worden en voor degene die de hond meeneemt zitten er geen extra werk of kosten aan (zie reis-peetouderschap))

En ja hoor in juni 2002 was er een Nederlandse toeriste die op haar thuisreis wel een hond mee wilde nemen. Toen de grote dag daar was stonden wij als zenuwachtige toekomstige hondenouders op Schiphol te wachten op de aankomst van ons “kind”.

Eindelijk daar kwamen de benches. Luca had wat angst om uit de bench te komen en ze was nog wat verdoofd van de reis (de honden krijgen een kalmeringstablet om de reis makkelijker te doorstaan). Het beestje was door haar spijsverteringsproblemen mager en zwak maar oh zo mooi en lief.

Om een lang verhaal kort te maken er volgde 3 waanzinnig leuke maanden met een hond die zich wonderbaarlijk snel aan ons gezin aanpaste (wel haar eigenaardigheden meebracht zoals bijvoorbeeld onbekendheid met trappen, ramen en deuren) en prima met alle andere honden overweg kon. Kanjer en Luca samen zien spelen was echt prachtig en de spijsverteringsproblemen waren met goed Hollands voer zo over.

Eind oktober echter begon het slechter te gaan met Luca. Ze kreeg een soort toevallen en na veel onderzoek bleek het epilepsie te zijn. De meeste honden kunnen hier, eventueel met medicijnen, oud mee worden, maar Luca had uiteindelijk 30 aanvallen op een dag. We hebben stad en land met haar afgesjouwd, bloedonderzoeken laten doen, hersenscans en röntgenfoto’ s laten maken en een in epilepsie bij honden gespecialiseerde arts bezocht. Uiteindelijk echter was het voor Luca geen kwaliteit van leven meer; ze had zoveel medicijnen en toch nog zoveel aanvallen dat we hebben moeten besluiten haar in te laten slapen.

We hebben nog steeds veel verdriet en missen haar nog altijd, maar van het begin af aan stond voor ons vast dat er toch weer een hond bij zou komen. In de tijd dat we Luca hadden zijn we ons wat meer gaan verdiepen in de zwerfhondenproblematiek in bijvoorbeeld Zuid–Europa en voor ons was het eigenlijk duidelijk dat het weer een zwervertje moest worden.

We zijn weer op internet gaan zoeken en zagen veel puppies en waren bijna bezweken voor dat vertederende uiterlijk.
Uiteindelijk vonden we Uzum die later Suza zou worden. Ze was samen met haar zusje Incir gevonden in een stadspark en leek prima in ons gezin te passen.
Toen begon weer het wachten op iemand die haar mee kon nemen naar Nederland. Inmiddels was de oorlog in Irak uitgebroken en veel toeristen gingen dus niet meer die kant op, bovendien was de grote reddingsoperatie voor het S.H.K.D. (er zaten inmiddels 1200 ex-zwerfhonden in het asiel. Een onhoudbare toestand en dus besloot het SHKD op grotere schaal honden naar het buitenland te gaan herplaatsen) al begonnen dus kwamen er veel honden deze kant op en was er weinig kans dat Suza snel kon komen. Ik had nog steeds contact met degene die Luca had meegenomen naar Nederland en die zei:” oh, ik ga nog wel een keer hoor”.  Daar stonden we dus weer op Schiphol; dit keer iets minder zenuwachtig als een soort veteranen eigenlijk.
Zo klein en zwak als Luca was, zo’n beer was Suza…leek het; achteraf veel wol en weinig vlees. Ze was helemaal gezond en werd snel een stoere dame.

Geloof het of niet ook Suza heeft zich weer naadloos aan ons huishouden aangepast en is weer dikke maatjes met onze Kanjer.
Ook met de katten gaat het weer prima; Luca was meer een moedertje voor ze, Suza is meer speelmakkertje; ze klimmen in haar poten en in haar dikke staart. Luca had wat problemen met trappen en ramen, Suza niet die had na 1 keer door wat de bedoeling was alleen….zij had ons van een bord zien eten en dat wilde ze ook, dus toen ik op een dag de kamer in kwam was ze lekker van een bord aan het eten maar dan wel met 4 poten midden op de tafel.

Na korte tijd leek het alsof ze altijd al bij ons gewoond had. Met uitlaten is het even goed opletten want ze gaat een beetje overenthousiast op andere honden af en als die andere hond dan een piep geeft denkt Kanjer:” oh er is wat loos daar moet ik me even mee bemoeien” en dan wordt de andere hond natuurlijk bang. Echter, dat heeft niks te maken met het feit dat het buitenlandse honden zijn.

Tijdens de ziekte van Luca en later bij het zoeken naar een nieuwe hond, kreeg ik een vrij goed contact met Doruk, een vrijwilligster van het S.H.K.D. in Istanbul. Toen ik door haar op de hoogte werd gesteld van de problemen in het S.H.K.D. ben ik gaan bedenken wat ik in ‘s hemelsnaam kon doen om de honden daar te helpen. Ja, natuurlijk we hadden Suza opgenomen in ons gezin, maar was er nou geen mogelijkheid om aan geld te komen om nog meer honden te kunnen helpen. Samen met Doruk ben ik toen op het idee van de T-shirt verkoop gekomen. Begonnen in een enthousiaste bui met 60 shirts is het nu uitgegroeid tot een volwassen ActieZwerfhonden, met Suza als mascotte en inmiddels hebben we al tienduizenden euro’s naar Turkije over kunnen maken. Er is echter nog veel meer geld nodig om alle honden te verzorgen, castratiecampagnes onder straathonden te financieren evenals voorlichting aan overheid en bevolking.

Hoe meer ik me verdiepte in de zwerfhondenproblematiek, hoe meer ik er achter kwam dat er ontzettend veel hulp nodig is; niet alleen het S.H.K.D. heeft onze steun nodig, maar ook andere personen en organisaties.