Het dierengebeuren staat voor mij hoger dan de zorg, me belachelijk te maken. Ze is onlosmakelijk verweven met het mensengebeuren en wel in die mate, dat iedere verbetering in onze verhouding tot de dierenwereld onmiskenbaar een stap voorwaarts is op de weg tot menselijk geluk ! (Emile Zola)

Toen  Linda Taal, de initiatiefneemster van ActieZwerfhonden, in 2003 hoorde over de zwerfhondenproblematiek en het dierenleed in Turkije en meer specifiek over de problemen waar het S.H.K.D. een dierenbeschermingsorganisatie in Istanbul/Turkije mee kampte, is zij gaan zoeken naar een manier om geld te genereren voor het S.H.K.D..

Aanvankelijk voor transportkosten voor herplaatste dieren en later ook voor de verzorging van honden in het S.H.K.D. bos-asiel. Honden die om wat voor reden dan ook geen andere plek hebben om te leven (lees meer hierover onder het hoofdstuk S.H.K.D.)

Hoe meer zij te weten kwam over de zwerfhondenproblematiek hoe meer zij er van overtuigd raakte dat het herplaatsen van honden geen oplossing is voor de zwerfhondenoverpopulatie in Turkije. Een populatie die alleen al uit meer dan 3 miljoen honden bestaat.

Na de oprichting van Stichting ActieZwerfhonden is het speerpunt van de organisatie dan ook het vangen, steriliseren, vaccineren en terugplaatsen van zwerfhonden geworden (Internationaal bekend als CNVR). De stichting is net als het S.H.K.D en The World Health Organization van mening dat dit de enige humane, structurele en kosteneffectieve manier is om een eind te maken aan de problematiek. Het is echter wel een manier die investering van tijd en geld vraagt.

De in Turkije veelal toegepaste methodes zoals het doden, het dumpen van de zwerfdieren in onbewoonde gebieden alwaar ze van de honger om zullen komen, of het opsluiten in afgrijselijke gemeentelijke asielen waar de dieren 24/7 zonder noemenswaardige verzorging in hun eigen uitwerpselen opgesloten zitten, lijken sneller te werken, maar schijn bedriegt. De wet van de natuur is dat het aantal dieren zich aan de draagkracht (aanwezigheid van voer = afval, water en schuilplaatsen) van een gebied aanpast. Worden er op wat voor wijze dan ook, dieren van de straat gehaald, dan zullen de achtergebleven teefjes vaker gedekt worden, de nestjes zullen groter zijn en de overlevingskansen van de pups beter, net zo lang tot de draagkracht weer opgevuld is en uitgemergelde moederhonden hun veelal zieke pups weer in leven moeten zien te houden en de gemeentes hun barbaarse praktijken voort moeten zetten om overlast te voorkomen.

Bij CNVR echter zal het aantal dieren dat een natuurlijke dood sterft groter zijn dan het aantal nieuw geboren dieren en zal het aantal dieren afnemen en bovenal zal dierenleed voorkomen worden.

Sinds 2009 zet de stichting zich dan ook actief in door het zelf organiseren, financieren en ter plaatse begeleiden van sterilisatie campagnes.

Verder draagt de stichting bij aan het financieren van educatiecampagnes en probeert zij, als de financiën dit toelaten, waar nodig (medische) noodhulp te bieden.

Tevens probeert zij d.m.v. haar website bij te dragen aan een mentaliteitsverandering onder de Turkse bevolking t.a.v. de zwerfhonden en dieren in het algemeen.

Ook probeert zij keer op keer tijdens haar contacten met Turkse overheden de waarde van CNVR en het belang van educatie, duidelijk te maken.